Эдгээр жилүүдэд Бурханыг дагасны эцэст би тодорхой зовлон зүдүүрийг тэвчиж, тодорхой үнийг төлсөн мэт санагдав. Тэгээд би аажмаар өнгөрсөн хугацааны ололт амжилтандаа найдаж, дээгүүр зиндаагаараа бардамнаж эхэлсэн. Би ингэж бодсон: би маш олон жил гэрээсээ хол байлаа, гэр бүл маань удаан хугацаанд надаас мэдээ дуулаагүй. Ийм нөхцөл байдалтай байхад чуулган гарцаагүй намайг халамжлах болно. Би ажлаа сайн хийхгүй байсан ч тэд намайг гэр лүү минь явуулчихгүй. Ихдээ л намайг зүгээр чөлөөлж, өөр ажил надаар хийлгэх байх. Ийм бодлоос болоод надад ажлын ямар ч дарамт байсангүй. Би бүх зүйлйиг сохроор харах болж, үргэлж л хүндрэл бэрхшээл, шалтаг дунд амьдарч, сайн мэдээний ажлыг хүртэл саад тотгор мэтээр хардаг болов. Би өөрийн хайхрамжгүй зан авираас болж Бурханд маш их өртэй болж байгаа учир зүрх сэтгэл минь үүнийг буруутгаж, ухаан санаа минь зэмлэж байгааг мэдэрч, эрт орой хэзээ нэгэн цагт таягдуулна гэдгээ мэдэрч байсан ч би оюун санаандаа аз тохиох найдлагыг тээсэн хэвээр чуулганд өдөр хоногийг дэмий өнгөрөөсөөр байлаа.
Бурхан бол зөвт бөгөөд ариун. Эцэст нь хайхрамжгүй байдлаасаа болж ажлаа бүр мөсөн балласны дараа намайг ажлаас чөлөөлж, өөртөө эргэцүүлэл хий гэж гэр лүү минь илгээв. Тэр үед би цочирдолд орсон: тэд яаж намайг өчүүхэн төдий ч анхаарч үзэхгүй байж чадаж байнаа? Ийм олон жил ажилласны дараа би ингээд л зүгээр гэр лүүгээ явах ёстой болж байдаг. Гэтэл би харьж очоод яаж гэрийнхнийхээ царайг харах юм бэ? Намайг цаашид ямар ирээдүй хүлээж байна вэ?… Зүрх сэтгэл минь туйлын эмх замбараагүй болж, юу ч ойлгохоо байж, Бурханыг буруушаав. Би харанхуйд унаж, шаналан тэмцэж байв.