Би амьдралын зөв замаар дөнгөж алхаж эхлээд байна

Би ядуу хамтралчны гэр бүлд төрсөн. Хүүхэд байхаасаа л би маш эмзэг байсан бөгөөд бусад хүүхдүүдтэй зодолдохгүй, эцэг эхийнхээ үгэнд ордог байсан нь томчуудын нүдэнд намайг ердийн “сайн охин” гэж харагдуулдаг байв. Бусад эцэг эхчүүд миний аав ээжийг тийм сайн охинтой азтай хүмүүс гэж бүгдих атаархдаг байсан. Үүнтэй адилаар би эргэн тойрны хүмүүсээсээ өдөр бүр байнга магтаалын үг сонсож өссөн. Би бага сургуульд сурч байхад ялангуяа дүнгүүд маань маш сайн, шалгалтууд дээр дандаа л эхний байрыг эзэлдэг байсан. Нэг удаа манай хотоос зохион байгуулсан эсээ бичлэгийн тэмцээн дээр би бүрэн үнэлгээ авч сургуульдаа өргөмжлөл авчирсан. Захирал надад шагнал, гэрчилгээ өгсөн төдийгүй сургуулийн бүх хамт олны өмнө надад сайшаал магтаалын үг хэлж, сурагчдыг надаас суралцахыг уриалсан. Би гэнэтхэн сургуулийн “алдартай од” болсон ба ангийнхан намайг ялагч генерал” гэж хочилсон. Багш нарын магтаал, сайшаал, ангийнхны атаархал,эцэг эхийн маань хэт хайрласан сэтгэл миний зүрх сэтгэлд дээд зэргийн байдлын тухай мэдрэмжийг өгч би бусад хүмүүсээр гайхагдан шагшигдах мэдрэмжийг маш их таашаан баярласан. Тиймд, амьдрал дахь хамгийн гайхамшигтай баяр хөөр бол бусдын бахархал сайшаалыг хүртэх явдал, бусдын магтаалаас төрсөн аз жаргалын мэдрэмж гэж би хатуу итгэсэн. Би өөртөө:“Хэчнээн хэцүү, ядаргаатай байсан ч би нэр алдар, байр суурьтай, бусдад хэзээ ч дорд үзэгддэггүй нэгэн болох ёстой.” гэжнууцаар хэлсэн: Тэр үеэс эхлээд, “Хүн явсан газар бүхэндээ нэрээ үлдээдэг, галуу ниссэн газар бүртээ ганганадаг”, “Хүн үе тэнгийнхнээсээ илүү байхын тулд байнга хичээх хэрэгтэй” зэрэг мэргэн үгс миний амьдралын уриа болсон.

Хэдий тийм боловч, намайг 13 настай байхад аав маань хүндээр өвдөж эмнэлэгт хэвтсэн бөгөөд үүнээс болж манай ядуу гэр бүлмаш их өрөнд орсон. Аавыгаа өвчнөөсөө болж шаналан ёолж, ээж бидний амин зуулгын төлөө ядарч зүдэрч байгааг хараад надад үнэхээр хэцүү санагдаж би хурдхан том болоод тэднийхээ шаналал, өвчин зовлонгоос хуваалцах юмсан гэж хүссэн. Тэгээд би сургуулиасаа гарах сэтгэл өвдөм шийдвэр гаргаж, бодсон:Би сургуульд явахгүй байсан ч бусдаас муу байна гэж байхгүй. Би өсөж том болоод хүчтэй, амжилттай эмэгтэй болно, тэгээд би гайхамшигтай амьдрах боломжтой байна! Сурлага сайтай байсан тул би хөршүүдийнхээ дунд “жижигхэн алдартай од” байсан. Tийм учраас, миний сургуулиас гарсан тухай мэдээ тарахад тосгоныхон энэ тухай ярьж эхэлсэн: “Энэ охин үнэхээр тэнэг юм аа! Сургуулиас гарна гэдэг чинь түүний ирээдүйг сүйрүүлнэ!” бас “Боловсролгүй хүмүүсийг хэн ч хүндлэхгүй. Тэр бүхий л амьдралдаа зовлон бэрхшээл, ядуурлаас болж зовно!” Хүүхэд байхаасаа эхлээд сайшаал, магтаалын үг хүлээж аваад дасчихсан нэгний хувиар надад:“Унаж буй галт шувуу тахианаас дор” хэмээх өрөвдөлтэй мэдрэмж гэнэт төрсөн. Би гадагшаа гарахаасаа, хүмүүстэй уулзахаасаа, дорд үзэгдэх мэдрэмжээс айж байлаа. Тийм шаналлаас зайлсхийхийн тулд би гэрээсээ бараг л бүтэн хоёр жилийн турш гараагүй бөгөөд тэр бүх хугацаанд дуугаа хураасан. Энэ үед миний хүчтэй, амжилттай эмэгтэй болох хүсэл бүр ч хүчтэй болж, би дахиад хоёр жилийн дараа ажиллаж эхлэхээр гадагш гарсан. Би олон ажил хийсэн боловч нэг их удалгүй ажлаа хаядаг байсан учир нь тухайн ажил нэг бол хэтэрхий ядаргаатай бас дарамттай, эсвэл цалин нь хэтэрхий бага, эсвэл эзэн нь сайнгүй байсан. Дахин дахин бүтэлгүйтсэнийхээ дараагаар би бүрмөсөн зориг мохож хүчтэй, амжилттай эмэгтэй болох мөрөөдөл маань бодит амьдралаас үнэхээр хол байгаагмэдэрсэн.

Би хүмүүсийн завхарлыг харж байна

Бурханы хүнд илчилдэг үгсийн дунд би дараах ишлэлийг олж уншив: “Эдгээр хүмүүс бол агуу улаан луугийн үр удам гэдгийг өмнө нь хэлсэн. Үнэн хэрэгтээ, тодорхой хэлэх юм бол тэд агуу улаан луугийн биелэл юм” (Үг нь махбодоор илэрсэн номын “Гучин зургаа дахь айлдварын тайлбар”-аас). Энэ нь надад хамаагүй гэж би бодож байлаа. Бурхан эдгээр үгийг эрх мэдлийг гартаа атгадаг хүмүүст илчилсэн мэт санагддаг байв. Учир нь тэд бол хувирсан агуу улаан луу юм. Тэд хорон муу, тэрслүү үйл хийж, Бурханыг эсэргүүцэж, Бурханы ажлыг тасалдуулан бусниулж, Бурханы сонгосон хүмүүсийг хэрцгийгээр шахаж хавчдаг билээ. Харин би бол цуглаанд өөрийн гэсэн ажил үүргээ биелүүлдэг, Бурханд итгэгч нэгэн билээ. Би хэдийгээр завхарсан ч тэдэн шиг тийм хорон муу санаатай биш, завхрал маань ч тийм гүнзгий биш шүү дээ. Тэгэхээр би яаж хувирсан агуу улаан байх билээ дээ? Уг чанар минь агуу улаан лууныхтай ижил, би ямар ч эргэлзээгүй хувирсан агуу луу гэдгийг ухааруулж өгсөн нэгэн явдал болох хүртэл би ингэж бодож байсан юм.

Манай чуулганд нэгэн санваартай байдаг байсан юм. Тэрээр ажил үүргээ гүйцэтгэхдээ хайхрамжгүй хандаж, жижиг бүлгийн цуглаанд ирж оролцохоо мартчихдаг байж билээ. Би түүнтэй нөхөрлөж, “Та өөрийн ажил үүрэгтээ ийм хариуцлагагүй хандаж болохгүй, бас зальдаж ч болохгүй. Та гэр бүл дээрээ ингэж их анхаарлаа төвлөрүүлдэг байх боломжгүй. Хэрэв энэ байдал цааш үргэлжилж, та жижиг бүлгийн уулзалтуудаа хүртэл мартаад байх юм бол гарах үр дагавар нь ямар ноцтой байхыг та мэдэх үү?... ” Ингэж хэлсний минь дараа тэрээр үүнийг хүлээж аваагүйн зэрэгцээ шалтаг тоочиж, намайг няцаах шалтгаануудыг өгөв. Би зүрх сэтгэлдээ ингэж бодлоо: “Энэ хүн бол Бурханы авралыг хүлээн авах эрхтэй хүн арай ч биш байлгүй дээ, тийм биш гэж үү? Тэрээр Бурханд үйлчлэхэд тохиромжгүй хүн үү эсвэл хэн нэгэн хорон муу санаатан надад илчлэгдэж байна уу?” Би жижиг бүлгийн уулзалтуудын үеэр түүнийг орлох хүнийг анхааралтай хайж эхлэв. Тухайн ажилд тохирох зөв хүнийг олсон даруйдаа тэр эгчийг зайлуулахаар төлөвлөв. Гэтэл зөв хүн нь надаас зугтсан тул хэсэг хугацааны дараа түүнтэй дахин нөхөрлөхөөс өөр аргагүй байдалд олж, үүнээс хойш тэр өөрөө ч ажил үүргээ гүйцэтгэлгүй, хайхрамжгүй, хариуцлагагүй хандаж байснаа ойлгож, урьд өмнөх алдаагаа засаж залруулахыг хүсэх болсон юм. Гэсэн ч надад энэ нь хангалтгүй санагдаж, түүнд дургүй болж билээ. Нэгэн удаа замаас нэлээд хол амьдардаг нэгэн гэр бүлтэй уулзалт зохион байгуулахыг түүнээс хүсэхэд тэрээр татгалзаж, явах хүсэлгүй байгаагаа хэлэв. Ингэж хэлэхэд нь зүрх сэтгэлд минь уур хилэн оволзоод ирэв. Би түүнийг яг тэр даруй халж, өөрийнх нь жижиг бүлэг рүү явуулаад, түүний талаар мартахыг хүсэв. Учир нь түүн шиг хүмүүс гүйцэтгэх ёстой ажил үүргээ шилж сонгон, хүссэнээ хийж, хүсээгүйгээ үл тоомсорлодог болохоор хэтэрхий их асуудал үүсгэдэг гэж би боддог байлаа. Тэрээр миний хэлсэн болгоныг эсэргүүцэж, чуулганаас түүнд зориулж гаргасан төлөвлөгөөг үл дагадаг тул түүнийг чуулганд үлдээх ямар хэрэг байгаа юм бэ? Түүнийг зүгээр л халах ёстой. Ингэсний төлөө тэрээр асгаруулах нулимс бүрээ хүртэх ёстой! Тэрээр өөрийнхөө зассан оронд хэвтэх болно. Өөрийн дураар хүмүүсийг хөөн явуулах нь зарчимтай харшилдаг гэдгийг би мэддэг байсан ч санаанд минь байнга шахуу орж ирэх болсон энэхүү бодлыг би хянаж дийлэхээ больж, зүрх сэтгэл минь байнга зөрчилдөж, нөхцөл байдлыг улам бүр дордуулж байв. Миний хийж чадах ганц зүйл бол Бурханд залбирах явдал байлаа. “Бурхан минь, эгч маань надад дуулгаваргүй хандсан тул би түүнийг халж, улмаар шаналж зовохыг нь хармаар байна. Хэрэв түүнийг хөөж явуулахгүй бол би яг дэлбэрэх юм шиг санагдаад байна. Мөн би зөвхөн өөрийн дур хүслийг хангасан, яаруу, их зан гаргасан байдлаар ямар нэг үйлдэл хийж Таны байр суурийг санаатайгаар зөрчихийг хүсэхгүй байна. Бурхан минь, намайг аврахыг Танаас гуйя!” Ингэж залбирсны дараа түүнийг халах гэсэн хүсэл минь өмнөх шигээ хүчтэй байхаа больж, би хамаагүй илүү тайван болсон юм. Тэрхүү үед Бурханы үгийн дараах ишлэл санаанд минь буув: “Агуу улаан луугийн илрэлүүд нь Намайг эсэргүүцэх, Миний үгний утгыг дутуу дулимаг ойлгож, мэдэх, Намайг байнга хавчин шахах, Миний удирдлагад саад болохын тулд заль мэх ашиглахаар хичээх явдал юм. Сатан дараах байдлаар илэрдэг: эрх мэдлийн төлөө Надтай тэмцэлдэх, Миний сонгосон хүмүүсийг эзэмдэхийг хүсэх, Миний ардуудыг хуурахын тулд сөрөг үг чулуудах” (Үг нь Махбодоор Илэрсэн номон дахь “Ерэн зургаа дахь айлдвар”).

Ариун Сүнсний ажлыг дагах нь маш чухал юм!

Хэсэг хугацааны өмнө надтай хамтран ажиллаж байсан хамтрагч маань Бурханы үгийг идэж, уух үедээ олж авсан гэгээрлийг хуваалцах үед би үргэлж урам зориг авч, ашиг тусаа хүртэж байсан хэдий ч, түүнийг гайхуулж байна гэсэн бодол намайг үргэлж дагадаг байв. “Би түүнд яг одоо хариулах юм бол түүнийг өөгшүүлсэн болохгүй гэж үү? Энэ утгаараа би түүнээс сул дорой юм шиг санагдахгүй гэж үү?” гэж боддог болсон. Үүний үр дүнд би түүний хуваалцсан аливаа бодлын талаар номлол, саналаа хуваалцахаас татгалзсан. Нэг удаа, тэр эгч маань Бурханы үгийн тодорхой хэсгийг идэж, уун зарим ойлголтыг аван, бидний нөхцөл байдалд ямар нэг зүйл буруу байгааг мэдэрч Бурханы үг бүхий хэсгийн талаар түүнтэй ярилцах хүсэлтэй эсэхийг асуусан юм. Түүнийг асуусны дараа, энэ бүх бодол, гомдлын сэтгэл ил гарч ирэн: “Та зөвхөн өөрийнхөө төлөө гэрчлэлээ хуваалцахыг хүсэж байна, номлох шавьтай болохыг хүсэж байна.” Би түүнийг сонсохгүй байхын тулд зарим хурлыг таслах болсон. Хэсэг хугацааны дараа би зүрх сэтгэл маань хүндэрч байгааг мэдрэн, миний нөхцөл байдалд ямар нэг зүйл буруу байгааг мэдэж байсан ч өөрийн дотоод зөрчлийг шийдвэрлэх сайн арга замыг бодож олж чадаагүй. Миний хийж чадах бүх зүйл бол өөрийн үүрэгтээ өөрийгөө бүрэн зориулах, Бурханы үгсийг идэж, уух явдал байсан бөгөөд эдгээр сөрөг бодлоос өөрийгөө холдуулахын тулд дууллуудыг дуулах болсон. Гэсэн хэдий ч би өнөөгийн нөхцөл байдалтай нүүр тулах бүртээ зүрх сэтгэлд адилхан завхрал нэмэгдэж, эд юмс улам бүр дордсоор байхын зэрэгцээ би юу хийхээ мэдэхгүй байсан.

Хэд хоногийн дараа би тэр эгчтэй харилцан ярилцах үеэр зөрчилдөв. Тэр эгч хэлэхдээ: “Саяхан чи ярилцлагын үеэр маш нам гүм байсан, ямар нэг зүйл болохгүй байх шиг байна.” Би эдгээр үгсийг гэдсээ цохиулж байгаа шиг мэдэрсэн ч нэр нүүрээ алдахгүйн тулд ямар нэг асуудал байгаагүй гэж үгүйсгэсэн. Энэ үед тэр эгч дэндүү бардам байх шиг надад санагдав: Тэр миний нэр төрийг үл тоомсорлон ярьж байгаа юм шиг, намайг дорд үзэж байгаа юм шиг санагдав. Бүх хуучин буруу бодол маань эргэж орж ирсэн. Би тэмцэх тусам миний зүрх сэтгэл улам бараан болж байлаа; Би Бурхантай тогтоосон холбоогоо алдав. Үнэхээр арчаагүй байдалд орж, би Бурханы өмнө өвдөг сөгдөж, залбиран, намайг жинхэнэ байдалд оруулж гэгээрүүлж өгөхийг гуйсан. Залбирлын дунд Бурханы үг миний толгойд орж ирэв: “Ариун Сүнсний ажлыг тоглоом шиг үздэг хүмүүс бол хөнгөн хийсвэр!”

Жинхэнэ түншлэл

Сүүлийн үед би маш найрсаг түншлэлд орлоо гэж бодож байв. Би түнштэйгээ ямар ч хамаагүй зүйлийн талаар хэлэлцэж, тэр байтугай миний дутагдалтай талыг хэлж өгөхийг хүртэл түүнээс заримдаа хүсдэг болж, бид хоёр хэзээ ч муудалцдаггүй байсан тул би маш найрсаг харилцаа тогтоож чадлаа гэж би бодож байлаа. Гэтэл бодит байдал дээр жинхэнэ найрсаг түншлэл нь миний үздэгээс огт өөр зүйл байдаг нь илчлэгдлээ.

Нэгэн өдөр уулзалтын үеэр түнш маань ахлагчийн маань урд миний зарим дутагдалтай талыг онцолж хэлэв. Намайг дээрэнгүй, үнэнийг хүлээж авдаггүй, хянах дуртай, захирангуй гэв... Ингэж хэлсэнд нь би маш их уурлаж, “Өчигдөр би чамаас миний талаар ямар нэг үзэл бодол чамд бий юу гэж асуухад чи үгүй гэж хэлсэн мөртлөө одоо болохоор удирдагчийн маань урд чи ямар их зүйл хэлэв ээ! Үнэхээр хуурамч юмаа!” гэж би бодов. Түнш бид хоёр эв найрамдалтай харилцаатай гэж би бодож байсан ч тэрээр миний талаар ийм үзэл бодолтой байдаг байсан нь бидний хооронд үл ойлголцол хэвээрээ байгааг, мөн бидний харилцаа огт эв найрамдалтай биш гэдгийг нотлов. Ийм нөхцөл байдалтай тулгарсан тул би түншлэлдээ ямар зан байдал гаргаж байснаа эргэн санахаас өөр аргагүй болов: Цугларалтын үед ах маань бас нөхөрлөл хийдэг байсан ч би уулзалтын ихэнх хугацаанд ярьж, түүнд ярих боломж бараг олгодоггүй байсан тул тэрээр бага ярьдаг байсан. Ажил дээрээ байх үед бид үүссэн аливаа асуудлын талаар үнэхээр ярилцдаг байсан ч үзэл бодол маань зөрөлдөх үед би үргэлж өөрийн үзэл бодолдоо үнэнч байж, түүнийхийг няцаадаг байсан бөгөөд ах маань зүгээр л маргахаа болих үед асуудлууд шийдэгддэг байлаа. Гаднаас нь харахад бидний хооронд ямар ч маргаан, зөрчилдөөн байхгүй мэт харагдаж байсан ч дотроо бол бидний хооронд ямар нэг саад буюу биднийг бүрэн нээлттэй байхад ямар нэг зүйл садаа болж байгаа нь үргэлж мэдрэгддэг байв. Энэ үед бид хоёр хамтран ажилладаг түншүүд мэт харагдаж байсан ч би бүх тушаалыг өгч, тэрээр ажил үүргээ биелүүлэх боломжийг хэзээ ч олж авч байгаагүй гэдгийг би ухаарав. Бидний харилцаа харилцан бие биеэ нөхдөг, тэгш эрх бүхий түншлэл гэж би боддог байсан ч үнэндээ бол удирдагч, удирдуулагчийн харилцаа байжээ. Найрсаг түншлэл гэж бодож байсан зүйл маань өнгөцхөн практик ажиллагаа байсныг нөхцөл байдлууд надад илчилж өгөв.

Энэ бол үнэнийг амьдралд хэрэгжүүлж байгаа явдал юм

Өнгөрсөн хугацаанд зарим ажил үүргийг гүйцэтгүүлэх үүднээс намайг нэг эгчтэй хамт ажиллуулах болов. Би их зантай, биеэ тоодог, үнэнийг эрэлхийлдэггүй байсан тул тэр эгчийн талаар урьдчилан тааварласан бодолтой бо лсон байсан бөгөөд энэ бодлоо үргэлж зүрх сэтгэлдээ хадгалж, хэзээ ч түүнтэй нээлттэй харилцдаггүй байв. Бид хоёр салахад би ажлын найрсаг харилцааны үнэн рүү ороогүй байлаа. Хожим нь цуглаанаас намайг өөр нэг эгчтэй хамт ажиллуулахаар болсон тул би Бурханы өмнө нэгэн шийдвэр гаргав: Одооноос эхлэн би алдаа дутагдлын замаар алхахгүй. Би сургамж авсан тул энэ удаад би энэ эгчтэй илүү нээлттэй байдлаар харилцаж, ажлын найрсаг харилцаа тогтоох болно.

Ажил үүргээ хамтран гүйцэтгэх үед бидний дунд ямар нэг зөрчилдөөн эсвэл цоорхой үүсэх болгонд би эгчтэй харилцаж, зүрх сэтгэлийнхээ үгийг хэлэх санаачлагыг гартаа авдаг байв. Би аль талаараа зохисгүй ажиллаж байгааг надад хэлж өгөхийг түүнээс гуйдаг байв. Эгч тэр үед намайг их зантай, биеэ тоодог гэдгийг онцолж, бидний харилцаан дахь түүний үзэл бодлыг үргэлж няцаадаг гэдэг байлаа. Тэрээр намайг заримдаа түүний нөхцөл байдлыг хэлж, түүнийг шударга бусаар цоллож, цугларалтын үеэр Бурханы үгийг уншихтай холбоотой бүхий л шийдвэрийг дангаараа гаргадаг гэж хэлэв. Би эгчийн миний талаар ийнхүү хэлсэн зүйлийг хүлээн зөвшөөрч, толгойгоо дохив. Тэгээд дотроо бодлоо: “Намайг их зантай гэж хэлсэн тул би одооноос эхлэн илүү даруу байдлаар ярьж, ухаалаг, бодолтой ярих тал дээр анхаарал хандуулах болно. Хэрэв би тантай холбоотой ямар нэг асуудал олж харвал тэр талаар дурдахдаа арай зөөлрүүлж ярьдаг болно. Хэрэв та тухайн асуудлыг хүлээн зөвшөөрөхгүй бол би тэр талаар ярихаа болино. Цугларалтын үеэр би таны идэж уу гэсэн болгоныг идэж ууж, таны хэлэх зүйл бүрийг сонсох болно. Ингэснээр асуудал бүр шийдэгдэхгүй гэж үү?” Үүний дараа би үүнийгээ хэрэгжүүлж эхлэв. Ярихынхаа өмнө би эгчийн санаа бодлыг сөрөг болгохоос хэрхэн зайлсхийх талаар боддог болов. Бидний үзэл бодол хоорондоо зөрөлдөх тохиолдолд би түүний үзэл бодлыг хүлээн зөвшөөрч, түүний санааг гүйцэлдүүлдэг болов. Эгч ямар нэг зүйлийг буруу хийж байвал би энэ талаар түүнд тоймтой тайлбарладаггүй байв. Гэхдээ хэсэг хугацаанд ийм байдлаар биеэ авч явсны дараа “махан биеээ орхиж, үнэнийг хэрэгжүүлэх” үзэл баримтлал маань огтхон ч өөрчлөгдөөгүй болохыг ухаарав. Харин оронд нь түүний миний талаар урьдчилан таамагласан бодлыг бататгаж өгсөн байлаа. Ийм үр дүнд хүрснийг хараад надад буруу зүйл хийсэн мэт санагдав. Тэгээд би “Үнэнийг бодит амьдралд хэрэгжүүлэх тал дээр би бүхий л чадлаараа зүтгэлээ. Гэтэл яагаад энэ нь үр дүнгүй байгаа юм бэ? Энэ эгч хамт ажиллахад тийм ч амар хүн биш. Түүнд ямар ч мэдрэмж байдаггүй” гэж бодов. Тиймээс би сөрөг байдал руу унаж, зүрх сэтгэл минь маш их зовлон шаналалаар дүүрэв.

Бурханаас надад өгсөн эрхэм дээд бэлэг

Өмнө нь би ах, эгч нар “Бурханы хийж буй бүх зүйл сайн сайхны төлөө байдаг бөгөөд хүмүүст хэрэгтэй бүх зүйл нь юм” гэж хэлэхийг байнга шахуу сонсдог байлаа. Би үүнийг нь хүлээн авч, зөвшөөрдөг байсан ч өөрийн туршлагаар дамжуулж авсан ямар ч ойлголт надад алга байв. Хожим нь би Бурханы зүгээс надад зориулж бүтээсэн орчноор дамжуулан энэ тухай тодорхой ойлголттой болсон юм.

Би зүрх сэтгэлдээ байр суурь олж авах гэсэн хүчтэй хүсэл тэмүүлэлтэй байсан юм. Би үргэлж удирдагч надад анхаарал хандуулж, ах, эгч нар маань миний тухай өндөр сэтгэгдэлтэй байгаасай гэж найддаг байсан ч бодит амьдрал миний хүсэж найдаж байснаас дандаа өөр байдаг байв. Нэлээд хэдэн жилийн хугацаанд ажил үүрэг гүйцэтгэж байхдаа би хэнтэй ч түншилсэн бай үргэлж “туслахын” үүрэг гүйцэтгэдэг байлаа. Ямар ч асуудал үүссэн удирдагч маань үргэлж миний түнштэй хэлэлцэн зөвшилцөж, бүх зүйлийг зохицуулахыг түүнд даатгадаг байв. Удирдагчийнхаа нүдэнд би чухал биш, өчүүхэн хүн шиг харагддаг мэт надад санагддаг байлаа. Энэ байдал нь намайг дотоод тэнцвэрт байдлаа алдахад хүргэж билээ. “Би ижил төрлийн ажил үүрэг биелүүлдэг бөгөөд бусдаас дор биш хүн юмсан. Тэгэхэд би яагаад үргэлж “туслахын” үүрэг гүйцэтгэдэг юм бэ? Би яагаад дандаа хэн нэгний удирдлага дор ажилладаг юм бэ?” гэж би бодов. Хүсэл маань ерөөсөө биелэгдэхгүй байсан тул би боловсронгуй болох тал дээр нэлээд их шаналал эдлэн зовж, Бурханы талаарх буруу ойлголтон дундаа байнга шахуу амьдарч байв. Би үүнээс зугатаж чадаагүй юм. Нэгэн өдөр удирдагч маань түншээр минь бичвэр бэлдүүлэхээр болсон ч үүнд нь туслахыг надаас гуйсангүй. Энэ нь намайг жинхэнэ цочролд оруулж, бухимдуулав. Хэдийгээр би ийм хэрэгцээгүй зүйлийн араас хөөцөлдөх ёсгүй гэдгээ мэдэж байсан ч би үүнийг зүгээр орхиж чадалгүй дахин зовлон шаналалд унав. “Би яагаад дандаа ийм нөхцөл байдалд орчихдог юм бэ? Эдгээр нь яагаад дандаа миний хүсэж байгаа нөхцөл байдал биш байдаг юм бэ? Бурхан яагаад ийм зүйл хийдэг юм бэ?” гэж би бодов. Би огтхон ч ойлгохгүй байв.

Би цаашид“Сайн санаа”-гаар нүдээ боолгохгүй

Намайг үүргээ гүйцэтгэж байхад нэг ах маань эгч нарыг баярлуулахыг оролдож байсан бөгөөд энэ нь миний нүдэнд өөрийн зан чанарын муу талыг харуулж байх шиг санагдсан. Би түүнд эдгээр зүйлийг сануулах аятайхан боломжийг хайхаар шийдсэн юм. Хэдэн өдөр өнгөрч, түүний үүргийн гүйцэтгэл нь үр дүн муутай байж миний түүний талаар гаргасан өмнөх шүүлтээ өөртөө нотоллоо. Тиймээс би түүнтэй нүүр тулан уулзахаар шийдсэн юм. Гэсэн хэдий ч бид энэ асуудлыг хөндөхөд тэр миний бүх санааг хатуугаар үгүйсгэж, намайг шүүмжлэлтэй хандаж байна гэж эсэргүүцэв. “Энэ бүх жилүүдэд та надтай харилцаж байхдаа намайг үл тоосон хандлагаар лекц уншиж, өнөөдөр ч гэсэн та адилхан байдлаар ярьж байна” гэж тэр хэлэв. Бидний харилцаа үр дүнгүй болоод зогсохгүй, түүнээс дордож, бид бүрэн зөрөлдөх болсон. Түүний хариу үйлдэл намайг бодсоноосоо илүү муу дүгнэлтэнд хүргэсэн юм: “Би таны дутагдлыг илчилснээр таныг ичээх гэсэн биш танд туслахыг хүссэн юм. Та сонсохын оронд намайг буруутгахыг эрмэлзэж, өөрийг тань үл тоосон гэж буруутгаж байна. Сайн байна! Би таныг ганцааранг нь үлдээх болно. Ямартай ч би сайн санаатай байсан бөгөөд эсэргүүцлээрээ та үнэнийг эрэлхийлдэггүй гэдгээ зөвхөн харуулж байна.” Тэр цагаас хойш би үргэлж өөрийгөө зөв, харин тэр ахыг ганцхан буруутай гэж боддог байлаа. Гэсэн хэдий ч, Бурханы миний эргэн тойронд байрлуулсан хүмүүс, эд зүйлс, юмстай харилцах замаар өөрийнхөө тухай мэдлэгийг олж авсан юм.

Хэдэн өдрийн өмнө чуулган миний дүү нарын нэгэнд шинэ үүрэг даалгавар өгсөн юм. Тэрбээр муу нөхцөл байдалд байсан ч, энэхүү даалгаврыг өгснөөс хойш шинэ хүн болж өөрчлөгдөн, илүү эрч хүчтэй сэтгэдэг, өөрийн хэлсэн үгэнд илүү итгэлтэй болсон. Нэг өдөр тэр намайг маш их уурлуулсан дуу авиа, үг хэллэг, арга замаар надад хандан ярив. Тэрбээр Бурханы хүслийг надад мэдүүлж, миний тухай үнэнээр ярьсан боловч би түүнийг сонсож чадаагүй төдийгүй, түүний хэлснийг хүлээн зөвшөөрөөгүй. Би бараг тэсэрдэгийн даваан дээр гэнэт түүнээ өөрийгөө харж, хэдхэн сарын өмнө ахтайгаа харилцаж байхдаа хэрэглэж байсан үг хэллэг, дууны өнгөө санав. Намайг үл тоомсорлосон гэж үзэх нь аргагүй байжээ. Түүний мэдэрсэн зүйл нь чин сэтгэлийн байсан бөгөөд одоо би үхсэн ялаа идэх үед төрдөг муухай мэдрэмж шиг зүйлийг тэр надаас мэдэрснийг ойлгож байна. Бурхан энэхүү үнэнийг олж харах боломжийг надад олгосон юм: Сайн санаа бодолтой ч, зан чанараа өөрчилдөггүй хүний зүрх сэтгэлд Бурханыг багтаах зай байхгүй. Тиймээс түүний илчлэх зүйл бол ойлгомжтой буюу өөрийн Сатаны зан чанарыг биеэрээ харуулах юм. Тэр үед би Христийн хэлсэн үгнээс хэсэг зүйлсийг эргэн саналаа. “Өөрийгөө мэдэх гэдэг нь: Тодорхой салбарт сайн байлаа гэдгээ чи хэдий чинээ их мэдэрнэ, тодорхой салбарт зөв зүйл хийлээ гэж чи хэдий чинээ их бодно, тодорхой салбарт Бурханы санааг хангалуун байлгаж чадна гэж чи хэдий чинээ их бодно, тодорхой салбарт бардамнах нь зүйтэй гэж чи хэдий чинээ бодно—чиний хувьд энэ салбаруудад өөрийгөө мэдэх нь төдий чинээ зохистой бөгөөд тэнд ямар бохир хольц байгааг, ямар зүйл Бурханы санаа зорилгыг хангалуун байлгаж чадахгүйг харахын тулд тэдгээрийг төдий чинээ гүн ухваас зохилтой юм”